Bu fotoğrafı sabahleyin Cihangir Firuzağa İlkokulunun bahçesinde çektim ve düşündüm.
Üstad Sait Faik Abasıyanık tarafından söylenmiş o güzel sözler aklıma geldi.
“Bir insanı sevmekle başlar herşey”
Linkedin de iş yaşamı ile ilgili bir çok güzel ve yararlı şey okuyorum.
Özellikle liderlik ve motivasyon konusunda çok önemli yazılar paylaşılıyor.
Yenilik (İnovasyon) ve teknoloji konularında çok ilginç gelişmeler öğreniyorum.
Sabah ilkokulun bahçesinde ise şöyle yazıyordu.
“Eğitim çocuğu sevmekle başlar”
Sadece eğitim mi derseniz ?
Ya iş yönetimi?
Her şeyin tekniklere indirgendiği bir dünyada sevgi öksüz kaldı.
Bence sadece eğitim değil yönetim de sevgiyle başlamalı.
Uzun bir seçim maratonunun ardından uzun bir tatil dönemi yaşadık ama yarın sabah yaşam kaldığı yerden devam edecek. Günlük dertlerin, korkuların ve heyecanların arasında sevgi gene öksüz kalabilir.
Yıllar önce okuduğum bir yazıda ünlü yönetim gurusu Peter Drucker şöyle diyordu:
Şimdi anladım ki yönetim size bugüne kadar yazdığım şeylerden farklı bir şeymiş. En iyi yetenekleri şirketinize cezbedin, işe alın, onları içtenlikle sevin, yetkilendirin, ne istediğinizi söyleyin ve… Bundan sonrası önemli:
Onların işlerine karışmayın, bırakın işlerini yapsınlar.
Acaba birlikte çalıştığımız insanları gerçekten sevebilse idik nasıl bir dünyamız olurdu?
En güzel insani duyguyu profesyonellik uğruna yok saymasak acaba nasıl bir iş yaşantımız olurdu?
Herkesin sevgiden, aşktan bahsettiği bir dünyada neden İş dünyasında sevgi bu kadar önemsiz gözükür?
Acaba sevgiyi tekrar nasıl hatırlayabiliriz?
Ne dersiniz?