Bu akşam İbn-i Rüşt üzerine dinlediğim konferansta katkılar bölümünde duyduğum bir söz beni düşündürdü:
Cehalet korkuyu, korku nefreti, nefret şiddeti getirir.
Bu sözler bana koçluk hizmeti verdiğim bir şirketin İK direktörü ile yaptığımız sohbette konuştuğumuz şeyleri hatırlattı.
Günümüzde bir çok şirkette hakim olan duygu bu cümle ile açıklanabilir. Gördüğüm bir çok yönetici birlikte çalıştığı altındaki veya üstündeki kişileri tanımıyor. Şirketlerde hakim duygu korku, özellikle hata yaparak işini kaybetme korkusu. Doğru ifade edilmeyen veya önemsenmeyen bu korku iş ortamı ilişkilerinde nefreti körüklüyor. Nefret ise şiddeti yaratıyor. Bir çok şirkette insanlar acımasızca kovulma korkusu ile yaşıyorlar, siniyorlar ve başka insan olmak zorunda kalıyorlar.
İK direktörü sorduğu için şu önerileri yaptım. Önce tüm iş arkadaşlarınızı içtenlikle sevmeyi deneyin, onların kişisel başarısızlıklarının hepinizin ortak başarısızlığı olacağını asla unutmayın. Odalarınızdan çıkın, kendi yakın çalışma arkadaşlarından başlayarak tüm çalışanlarınızla konuşun, onları dinleyin, hayallerini, korkularını ve engellerini anlayın. Herkesi bir biri ile konuşmaya anlamaya teşvik eden bir şirket kültürü yaratın. Ve en sonuncusu da şu, insanlara gülümseyin.
Siz ne dersiniz?