Dün çok uzun bir aradan sonra Boğaziçi Üniversitemize gittim.
Güzel bir sonbahar günü anne kucağıma dönmüş gibi hissettim kendimi.
Hocalarımızdan birisi o gün mazaretli olduğu için bir grup mühendislik öğrencisine ben ders verdim.
Pandemi başladığından beri gelemediğim okulumun binaları yerli yerinde duruyordu ama o binalara anlam veren hocalarımız için aynı şeyi söyleyemem.
Dersten önce benim için binbir anı ile dolu binalara baktım. Lise ve üniversite eğitimi aldığım hocalarımı sevgiyle ve rahmetle andım.
Yeni Boğaziçililer ile tanıştım, ülkemin her tarafından gelmiş olan pırıl pırıl güzel insanlar ile konuştum. Ülkemizin ve üniversitemizin içinden geçtiği sıkıntılı döneminin bu gençler üzerindeki etkilerini hissettim.
Yıllar önce BUMED dergisi için yazdığım bir makalede şu soruyu sormuştum:
Bizim çocuklarımızın hayallerini süsleyen bir çok yabancı üniversite var, acaba Boğaziçi Üniversitemiz hangi ülkelerin öğrencilerinin hayallerini süslüyor?
Benim konuştuğum öğrencilerin çoğu diploma sonrası yurt dışına dönmemecesine gitmeyi düşünüyorlar.
Öyle gözüküyor ki genç insanlarımız için daha fazla ilham ve umut yaratmalıyız.
Ders bitti, okuldan ayrılmadan Boğaziçi Üniversitesi Oyuncuları ile defalarca paylaştığım sahnemizi düşündüm, yeni oyunlar, yeni umutlar yeni ilhamlar yaratmamız gerekiyor. Keşke Boğaziçi Üniversitesinin kültürünü değiştirmek yerine o kültürdeki hoşgörü, birlikte var olabilme, farklı düşüncelere karşı saygılı olma ve ancak birlikte var olabileceğimiz gerçeğini sadece diğer üniversitelere değil, tüm ülkemin kurumlarına aktarabilsek.
Boğaziçi Üniversitesinin değerlerini korumak için çabalayan tüm Boğaziçili hocalarımıza, öğrencilerimize ve kurumlarımıza içtenlikle teşekkür ederim.
Bu kültür mabedi 1863 yılından beri var, zor günler hep olmuş ve olacak, ama bu binaların, ağaçların üzerine sinmiş olan güzel bir birikim var, gözle görmesek de onlar bize yol göstermeye devam ediyorlar.
Okuluma tekrar döneceğim, orada aldığım tek bir nefes bile bana yeter.