Annemi kaybettikten sonra onun aslında benim gerçek yaşam koçum olduğunu farkettim.
Sir Ken Robinson ünlü bir İngiliz eğitimcisi idi ve günümüzdeki eğitim sistemlerinin çocukları nasıl körelttiğini yıllarca yazdı ve anlattı. Kendisini 2012 yılında yazmış olduğu “The Element” kitabı üzerine yaptığı konuşmada dinlemiştim.
Söylemek istediği şey mevcut eğitim sistemlerinin sadece dil ve matematik yeteneklerini geliştirmeye çalıştığı, aslında herkesin kendine özgü yeteneklerini keşfetmesi ve geliştirmesinin gerektiği idi.
Annem yıllarca elindeki her türlü kaynağı kullanarak bana kendi öz yeteneklerimi keşfetme fırsatını verdi. Yıllar içerisinde bunlardan bir kısmı bende kaldı, bir kısmı ise gitti. Örneğin piyano çalma konusunda yeteneğim olmadığını ama müziğe çok duyarlı bir kişiliğim olduğunu öğrendim, müzisyen olamadım ama tüm müzisyenleri tanıtan etkili radyo programları yapmaya devam ediyorum.
Bana göre Koçluğun temel meselesi kişilerin farkındalıklarını arttırmaktır, eğitimin temel meselesi o farkındalığın etrafında yeteneği geliştirmektir.
Annem meğer benim yaşam koçummuş ama ben ancak şimdi anlıyorum. Lütfen bu yazıyı okuduktan sonra annelerinizi bu açıdan da bir görün, anneniz size acaba hangi farkındalıkları kazandırdı?
Bence düşünmeye değer bir konu, ne dersiniz?