Bugün size farklı bir şeylerden bahsetmek istiyorum.
Vladimir Horowitz efsanevi bir Amerikalı piyanist idi, Ukranya’da doğmuş ve 22 yaşında altı aylık bir konser turnesi için Avrupa’ya gitmişti ama Sovyetler Birliğine rejim yüzümden dönmedi ve iltica etti.
Burada gördüğünüz albüm onun 1988 yılında 60 yıl sonra Moskova’da verdiği konserin kaydı.
Konser Amerikan Rus ilişkilerinin en gergin olduğu bir dönemde gerçekleşmiş. Ama siyasi gerginlikler ve Horowitzin geçmişi müzik severlerin ona olan tutkusunu hiç etkilememiş.
Üstadın 1943 model özel Steinway piyanosu ve akortçusu Moskova’ya getirilmiş. Eski akrabaları ve Sovyet halkı onu tam anlamıyla yürekten kucaklamışlar.
Konserden sonra bir Rus piyanist şöyle demiş:
Horowitz piyanoda renkleri çalabilen tek insandır.
Müzik duygu yüklü bir rüya gibi, ıssız adaya giderken götüreceğim beş albümden biri.
Bu sabah onu yeniden dinledim ve düşündüm.
Müzik aramızdaki tüm farklılıklara, ve insani zaaflarımıza rağmen tüm insanlığı bir duygu ve amaç etrafında birleştirebilecek tek güç.
Virüsün paramparça ettiği yaşamları tahammül edilebilir kılan ve gelecek için umut yaratan bir enerji.
Yarının dünyasını sadece teknoloji belirlemeyecek çünkü yarının ruhunu belirleyecek olan şey müzik.
Müziği sizce nasıl daha etkili kullanabiliriz?