Bazı şeyler vardır onlar hakkında güneşin altında her şey söylenmiştir, üstüne bir kelime ilave etmek bile anlamsızdır.
Ben Halil Cibran’ın Çocular hakkındaki şu şiirinin işte böyle bir şey olduğunu düşünüyorum ve sizlerle paylaşıyorum.
“Çocuklarınız Sizin Çocuklarınız Değil”
Halil Cibran
Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz,düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Çünkü ruhları yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin
Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.
Çocuk fotoğrafları paylaşmanın kişilik haklarına uygun olmayacağını düşünerek sizlerle kedimin ve torunlarımın oynadığı bir oyuncak bebeğin fotoğrafını paylaşıyorum.
Peki siz bugün varsa kendi çocuklarınıza, kendinizin çocuğu olmasa da başka çocuklara nasıl bir dünya bırakmak istiyorsunuz?
Onlara hangi insani ahlak değerlerini öğretmek istersiniz?
İçinde yaşadığımız dünyayı çocuklar için daha güzel ve güvenli bir yer haline getirmek için siz kişisel olarak ne yapıyorsunuz?
En son ne zaman bir çocuğu dinlediniz?
Gelin bir Kızılderili sözü ile bitirelim:
Bize bu dünya atalarımızdan miras kalmadı, çocuklarımızdan ödünç aldık.