Bu fotoğrafı sabahleyin İstanbula dönerken uçaktan çektim, yukarıda görülen yarımada benim yaşadığım Tuzla, mümkün olan her akşam deniz kıyısına gidip gün batımı fotoğrafları çekip paylaştığım yer.
Bazen koçlukta kişiyi olduğu yerden kaldırıp başka bakış açılarına davet ederiz. Sabahleyin gördüğüm bu manzara beni düşündürdü. Uzun zamandan beri ilk defa yaptığım bir uçak yolculuğu bana yaşadığım dünyaya bazen farklı açılardan bakmam gerektiğini hatırlattı.
İki gün önce Dalaman’a giderken uçaktan Akdeniz’i seyrettim, bütün gemiler küçücük gözüküyordu, sonra o denizde seyreden Türk ve Yunan donanmaları arasındaki gerginlikleri, petrol ve doğalgaz paylaşım kavgalarını, kıta sahanlığı sorunlarını düşündüm.
Acaba ilgili tarafları birlikte bu denizlerin üzerinde uçurmak mümkün olsaydı, acaba denizin güzelliği ve sonsuzluğunu hep beraber gördüklerinde yaşanan gerginliklere farklı yaklaşabilirler miydi?
Bana göre henüz insanlık tam ders almamış olsa da Covid bizi bir uçak yolculuğuna çıkarttı, kendi dünyalarımızın bütünün içindeki yerini, küçüklüğünü biraz anladık.
Benim anladığım en önemli şey ise şu oldu: Ya birlikte var olacağız ya da birlikte yok olacağız. Yaşam popüler TV programlarındaki gibi değil. Kaybeden gitmiyor, arkada kalanlar da aslında kaybediyor.
Sizce kim kazanıyor?