Bugün 30 Ağustos, Türkiye’nin Zafer Bayramı.
Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasına doğru giden sürecin bana göre en önemli dönemeci bugün aşılmıştır.
Her tarafta bu zaferle ilgili haberler ve makaleler okuyorum, hemen hemen hepsi bu savaştan ne elde ettiğimizi anlatıyor.
Ama bana göre bu zaferin nasıl bir planlama ve diplomasi çalışmaları ile gerçekleştirildiğini hiç tartışmıyoruz.
Savaşlar sadece meydanlarda ve silah gücüyle kazanılmıyor.
Zaferi kurucumuz Atatürk ile özdeşleştirmemizi normal buluyorum ama onun etrafında nasıl bir takım olduğunu, onları nasıl örgütlediğini, nasıl inandırarak motive ettiğini de merak etmemiz gerektiğini düşünüyorum.
Hayatta her şeyin bir bedeli vardır, her elde edilen şey için bir şeyler ödemek zorundasınızdır. Bugün o zaferde kaç şehit verdiğimiz sayı olarak ifade ediliyor ama topluca yaralı, kayıp ve esir diye ifade edilen insanların nasıl bir bedel olduğunu düşünmüyoruz.
Bence, artık iş yöneticileri, sivil toplum yöneticileri, tarihçiler, sosyologlar, psikologlar ve koçlar el ele verip Türk İstiklal Savaşını her açıdan incelemeli. Başka ülkelerin deneyimlerine ve kültürlerine göre yazılmış yönetim kitapları yerine kendi özümüzden gelen kitapları yazmalıyız.
Atatürk’ün hayalinde zaferin ötesinde hangi büyük resim vardı?