Bugün Türkiye seçim heyecanını yaşıyor.
Hiç gelmeyeceğini düşündüğüm 14 Mayıs geldi ve geçiyor, tıpkı bundan önceki tüm 14 Mayıslar gibi.
Ben oyumu Cihangirdeki Münir Özkul Ortaokulunda kullandım. Çok büyük bir heyecan ve kalabalık vardı. Orada geçirdiğim zaman içerisinde insan olarak ne kadar değişik olabildiğimizi düşündüm. Her cinsten, boydan, siyasi görüşten ve sosyal sınıftan bir çok insan oylarını veriyorlardı. Sonra hepimizin beden ısısının 36 derece olduğunu ve su içmek yemek yemek gibi ortak insani ihtiyaçlarımız olduğunu düşündüm.
Bizi siyasi olarak ayrıştıran her şeyi ortak ihtiyaçlarımız açısından değerlendirdim.
Su içmezsek diğer hiç bir farkın önemli olmadığını hatırladım.
Bu resimde gördüğünüz güzel aile orada bulunan bir Fransız televizyonuna seçim hakkında konuşuyordu. Bu ailenin kızları için kurduğu hayallerini düşündüm.
Aynı televizyoncular benimle de konuştular, ne düşündüğümü sordular. Onlara şöyle dedim.
Seçimi kim kazanırsa kazansın Türkiye’yi daha modern ve dünya standartlarında yönetmek zorunda olacak çünkü bugün içinde yaşadığımız sistem sürdürülebilir değil. Dünyadaki tüm değişimler insanların ihtiyaçlarına cevap verilemediği durumlarda gerçekleşmiştir.
Dünyadaki tüm değişimler birbirini etkiler, biz de aynı nehirde gidiyoruz, teknemizi dahada güçlendirmek zorundayız.
Kadınlar neticeden endişe edip etmediğimi sordu ve cevapladım:
Türkiye benim vatanım, gidecek yerim olmayacak, ülkemin kaderini paylaşacağım.
Seçim sonuçlarının ülkemiz ve insanlık için iyi olmasını diliyorum.