Yarın Japonya üstüne atılan atom bombasının yıl dönümü.
Düşündüm, insanlık neden yaşadığımız bunca felakete rağmen hiç ders almıyor.
Virüsten umutluydum, çünkü bu olayda dünyanın tüm ülkeleri ve insanları dil, din ve ırk ayırmadan aynı tehlikeyi yaşadı. Ancak son beş aydan beri olan siyasi gelişmeleri görünce hiç bir şeyin değişmediğini gördüm.
Yıllar önce tanıştığım üstat bir avukat ağabeyden neden çok başarılı olduğu konusunda öğrendiğim şeyi sizlerle paylaşmak istiyorum, kendisi şöyle demişti:
Ben her davaya mutlaka kazanmak için girerim, ama o süreç sonunda karşımdakine en az zarar vermeye çalışırım.
Şimdi üstadın sözlerinin değerini daha iyi anlıyorum. Bu günün dünyasında hedef karşındakini yok ederek kazanmak. Ama bu tip zaferler bize bir çok sonsuz düşman da kazandırıyor.
Japonya bombadan sonra inanılmaz bir hızla tekrar küllerinden doğdu. Ona bombayı atan Amerika destek oldu.
İş hayatınızdaki rekabete biraz da bu açıdan bakın. Karşınızdakini yok etmek aslında kendi geri bildirim aynanızı kırmak demek.
En iyi elemanları işe almak istiyorsunuz, ama işe alınamayanlarla beraber var olmaya devam edeceksiniz, kendinizi ne kadar güvende hissediyorsunuz?
Her şey zıddıyla var olabilir. Rakipleriniz olduğu için varsınız.
Umarım virüsten bir şeyler öğrenebiliriz.