Dün yaptığım yardımlaşma çağrısından sonra telefonlar gelmeye başladı. Bir kaç arkadaşımız ile çok güzel ve yoğun çalışmalar yaptık.
Bir arkadaşım beni arayarak neden böyle bir şeyi karşılıksız olarak yaptığımı sordu. Ona büyük mizah ustası Aziz Nesin’in kitabından okuduğum bir cümle ile cevap verdim:
Artık yaşlandım, kitaplarımın gelirlerini kurduğum çocuk köyüne bağışladım. Çok mutluyum, onların gelişimini izliyorum, ileride büyük insanlar oldukları zaman çok başarılı olacaklarını ben bugünden görüyorum. Gerçi o gün ben burada olmayacağım ama önemli değil.
Hayatımın bu devresinde artık anladım ki en büyük mutluluk insanın başka insanlara karşılıksız bir şeyler verebilmesiymiş. Daha da önemlisi insanın kendisini başkalarına karşılıksız verebilmesi. Ben şimdi o noktaya geldim ve çok mutluyum.
Bu konuşmalarda karşımdaki insanlara ufuklar açtığımı, onlara umut verdiğimi yeni bakış açıları kazandırdığımı gördükçe içimi büyük bir mutluluk kapsıyor. Ayrıca bir Koç ve Mentor olarak maçlara ara verilse de ben formumu mükemmel bir şekilde koruyorum, Korona bitince sahalara çok daha güçlü döneceğim.
İnsanı en çok motive eden şey bu dünyaya neden geldiğini, hangi sorunun cevabı olmak için yaşadığını anlayabilmektir.
Siz hangi sorunun cevabı olacaksınız?